Op mijn gehavend schip
probeer ik na de storm
mijn koers weer op hem af te stellen

Vriend van een opgroeiend joch
dat een andere koers vaart dan ik
Is zijn kompas vervalst?

Hoeveel rek kent mijn route?
Hoeveel afstand verdraag ik?
Hoeveel verdriet?

Hoe kan ik zo verder
dat ik mezelf blijf
en hij zijn eigen koers vindt?

Dat hij afstand neemt
O.K., ik weet dit
Dat hij niet meer naast me slaapt
voelt aan als een ramp
zwaar om te dragen

Ik voel mij gewond
diep in mijn wezen
verlamd en onmachtig
Hij wijkt voor de macho-normen
walst over mij heen

Hij drijft van mij weg naar een wereld
waarin ik nooit zal leven
Hij splijt zo maar even
kwetsbaar contact in twee
er is een kloof

Bruggen bouwen dus
Steeds langere bruggen te bouwen
Op een verborgen plekje in mij
vat ik alweer moed
Ik ben ook taai en trouw

Hij voelt zich in elk geval
nog thuis hier en goed
Al zoek ik verdrietig mijn koers,
zo groot is de kloof
nu ook weer niet

Zoeken dus, altijd weer zoeken
nooit weten, nooit zekerheid
bij vriendschap met een kind

De hele wereld tegen je
behalve één - die geen kind blijft,
weet je vooraf

Ik blijf hem stug toch trouw
Deze woorden schreef ik eerder
en heb ze al vijf jaar waargemaakt